Σιαλις Τιμες

Σοβαρά, πού θα μπορούσαμε να ήμασταν τόσο τρελοί; Ρώτησε ο Σωκράτης καθώς προχωρούσαμε σε έναν αργό περίπατο κάτω από το καταπράσινο φυλλώμα των δέντρων. Ο Δημήτριος κοίταξε γύρω του, σφύριξε και ψεκάστηκε απαλά τον ασταρωμένο αέρα.

Ο Σωκράτης σηκωθηκε το φανελάκι του και ρίχνοντας το κεφάλι πίσω, είπε με απόλυτη θαυμαστική γαλήνη θα με κουφάνεις. Πες μου ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Ο Δημήτριος γέλασε και τον κάλεσε να τον ακολουθήσει πιο κοντά στην πόλη.

Κι έτσι, με περιέργεια που μπορούσε να συγκριθεί μόνο με την ίδια την περιέργεια του Πανδώρας, ο Σωκράτης ακολούθησε τον Δημήτριο σε ένα κατάστημα φαρμακείου. Ορίστε. φώναξε ο Δημήτριος, κρατώντας ένα μικρό φλακούδι με γραμματόσημο μπροστά του προς τον Σωκράτη. Η απάντηση στις προσευκομίες μας. Και με αυτά τα λόγια, ο Δημήτριος σήκωσε πάνω το χέρι του σαν να δίνει υποσχεση για ένα κόσμημα.